ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΙΑΣ ΕΝΤΟΝΗΣ ΒΡΑΔΙΑΣ

Ένας Ινδός βουδιστής φιλόσοφος είπε πως ο κόσμος,παρότι αποτελείται από ανομοιογενή και αντιφατικά στοιχεία, παρότι το μίσος είναι αναγκασμένο να βρίσκεται δίπλα στην αγάπη,η μοχθηρία στην ευθύτητα,η αγαθότητα στην κακία, κρατήθηκε ωστόσο ενωμένος από ένα και μόνο στοιχείο-την ανοχή.

Γενικά οι άνθρωποι ταρασσόμαστε από συναισθήματα αντιφατικά.Από τη μια μεριά αγαπάμε,από την άλλη μισούμε.Τώρα δοκιμάζουμε αισθήματα που εξευγενίζουν την προσωπικότητά μας,μετά από λίγο συμπεριφερόμαστε έτσι που να προκαλούμε την κατακραυγή και την μομφή ίσως ακόμα και της κοινωνίας..Μέσα στην ίδια την ύπαρξή μας κυριαρχούν άλλοτε διαθέσεις του αγαθού και άλλοτε του πονηρού..Το Απολλώνιο στοιχείο της αρετής δύσκολα διακρίνεται από το Διονυσιακό πάθος του ενστίκτου.Πώς είναι δυνατόν άλλωστε ο άνθρωπος να παραμερίσει τον εγωισμό του,να υπερβεί την  ατομικότητά του,να αφήσει στην άκρη τον πυρήνα του όταν λίγο πολύ όλοι προσπαθούμε να προφυλαχτούμε από κάτι..?Άλλωστε, η ιστορία της ανθρωπότητας έστω κι αν είναι μύθος ή απάτη,είναι σίγουρα αψευδής μάρτυρας της μάχης του καλού και του κακού στη φύση του ανθρώπου που ενσαρκώνονται με κάθε τρόπο στο πρόσωπό του.

Η ανομοιογένεια,λοιπόν,των συναισθημάτων που επικρατεί στο κόσμο ,οφείλεται στην ίδια μας την αντιφατικότητα,στη διάσταση της συνείδησης ,στην <κατα λόγον>και <παρα λογον>ζωη μας!Συχνά συμπεριφερόμαστε σαν να θέλουμε να αλληλοεξοντωθούμε.Ξεχνάμε πως είμαστε όλοι ίσοι,με τα ίδια δικαιώματα και την ίδια αξιοπρέπεια,πως οφείλουμε να βοηθάμε.Ξεχνάμε πολλές φορές πως είμαστε γεννημένοι για ν'αγαπάμε..Παρολ'αυτά,ο κόσμος επιβιώνει.Ο θεός του πολέμου βηματίζει με τη θεά της σοφίας,ο δίκαιος Αριστείδης με τον προδότη Εφιάλτη..

Ο Ινδός φιλόσοφος δέχεται για ενοποιό στοιχείο την ανοχή που δείχνει ο ένας για τον άλλον.Προσωπικά βλέπω πως η θεωρία της ανοχής αποδεικνύεται ανεπαρκής για τη στήριξη του κόσμου των συμφερόντων..Ιδιαίτερα τώρα που η ανοχή του ενός για τον άλλον είναι σχεδόν ανύπαρκτη..!Μιλάμε βέβαια για ειρηνική συνύπαρξη αντίθετων ιδεολογικών συστημάτων,αντικρουόμενων ταξικών συμφερόντων, ουσιαστικά όμως περιμένουμε να ανάψει το πράσινο φως της εκδίκησης.

Όμως δεν υπάρχει αγάπη?στοργή?Τι είναι η αγάπη?

Ένα σύμβολο σε κάθε γλώσσα διαφορετικό μα με πανανθρώπινο χαρακτήρα?
Μία μόνο σκιά σαν μια καρδιά??
Η αγάπη δεν είναι σύλληψη ηθικολογική,ρητορισμός και φιλοσοφία ασύνδετη με την πραγματικότητα.Αποτελεί βίωμα, εκφράζεται και συγκεκριμενοποιείται στην πρακτική της καθημερινής ζωής.Χρειάζεται θυσία του <εγώ>,προσπέλαση στα προβλήματα και στις υποθέσεις του συγκεκριμένου άλλου.Ωστόσο η έμπρακτη συμπαράσταση γίνεται δίχως αντάλλαγμα..Το μεγαλείο της αγάπης φαίνεται κι από το γεγονός ότι συχνά αποτελεί κίνητρο θυσίας του ίδιου μας του εαυτού.Η εκδήλωση της αγάπης δεν είναι ίδια σε κάθε άνθρωπο. Παίρνει σχήματα,που κάθε φορά διαμορφώνονται ανάλογα με την καλλιέργεια του νου,τη θέση στην κοινωνική ομαδα,την πνευματική ωριμοτητα και την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα του ανθρώπου.Πάντοτε όμως όπου υπάρχει αληθινή αγάπη ,υπάρχει ψυχική πληρότητα και ανωτερότητα ήθους!Έτσι η αγάπη γίνεται η ιερότερη έκφραση του μεγαλείου της ανθρώπινης προσωπικότητας.

Με τις σκέψεις αυτές φτάνω στο συμπέρασμα πως η ανοχή δεν είναι ακατάλυτος δεσμός,που κρατάει ενωμένο τον κόσμο, αφού έχει μικρό όριο αντοχής στις πιέσεις της αδικίας. Κατά τη γνώμη μου,ο κόσμος κρατιέται ενωμένος γιατί, παράλληλα προς τον εγωισμό,υπάρχει και η διάθεση για το καλό,το ωραίο,το ηθικό.Όχι τόσο λοιπόν η ανοχή,που πολλές φορές γίνεται ενοχή,εφόσον παθητικά και ασυνείδητα γινόμαστε όργανα του άλλου..αλλά η υπεύθυνη και καθολική αγάπη μπορεί να διασφαλίσει και την ομαλή κοινωνική συμβίωση και την πρόοδο της ανθρωπότητας.

Έτσι ο άνθρωπος ατσαλωμένος ψυχικά και γιγαντωμένος ηθικά προχωράει στην ολοκλήρωση της προσωπικότητάς του, ανεπηρέαστος από τα μηνύματα της ιδιοτέλειας και του υλικού ευδαιμονισμού,που ακούγονται σε όλες τις συχνότητες από το σύγχρονο κόσμο.